HRP: Deel 4: Salardú – Merens-Les-Vals

Dit is het vierde deel van het vijfdelige verslag van de Haute Randonnée Pyrénéenne (kortweg HRP) die wij liepen van 07 juni 2011 tot 31 juli 2011.

Dag 31: 08 juli: Salardú – Coll d’Airoto

Enigzins bezorgd om Stevens voeten (wat vermoeidheidsverschijnselen), maar voor de rest met verse mentale en fysieke energie beginnen we aan deel vier van onze HRP. Over de eerste uren van de tocht van vandaag valt niet bijster veel te vertellen. We klimmen ons een weg omhoog uit de beschaving terwijl de zon langzaam maar zeker het ochtendgrijs wegbrandt. Mooi wordt het vanaf waar we opnieuw de wereld van het hooggebergte betreden. Na de laatste meren tegen de kam, Estanys Rosari de Baciver, begint het stevige werk: geen paden, zo goed als geen cairns en een erg steile klim over gras en puin naar de Tuc de Marimanya. De uitzichten vanop de top maken de klim meer dan de moeite waard. Terwijl we verder klauteren over de Marimanya-graat vragen we ons luidop af of ook deze dag niet “buiten categorie” geclasseerd moest worden. Wanneer het weer niet helemaal perfect is, heeft een mens hier niets te zoeken. Iets ten westen van de Coll d’Airoto vinden we onverwacht een goed bivakplekje. We vinden het wel goed geweest voor vandaag en genieten de rest van de dag van de zon en de absolute rust en eenzaamheid van ons slaapplekje.

Dag 32: 09 juli: Coll d’Airoto – Comamala-meertje

Moeilijk blokkenterrein is het aperitief van de dag: we hebben de afdaling van de Coll d’Airoto naar het Estany d’Airoto onderschat. Na anderhalf uur klauteren, komen we terecht op de Coll de Clot de Moredo. Een welkome afwisseling zo’n “gewoon” pad. Ook de afdaling aan de oostkant van de col gaat in tegenstelling tot de informatie die we hadden uit ons boek, over pad. Het geeft ons des te meer de kans om te genieten van het mooie bovenste deel van de vallei. Na een stukje niet al te boeiende onverharde weg begint aan Bordes de Moredo de tweede stevige oefening van de dag. Zonder pad en met slechts vage aanwijzingen zoeken we ons over grashellingen en door bos een weg naar Alos de Isil. Veesporen hadden deze afdaling wat makkelijker moeten maken, maar bij gebrek aan vee zijn ook hun sporen aan het verdwijnen. Het dorpje is er zo ééntje waar je nog probleemloos een film kan opnemen die zich afspeelt in 1900. Helaas doen twee nieuwe gebouwen aan de dorpsrand hun best om al dat pittoresks te verbrodden. De HRP zelf zit vandaag vol afwisseling: na blokkenterrein, pad, onverharde weg en bushwacken wordt ons nu een stuk asfalt voorgeschoteld. Een half uur verder draaien we de Comamala-vallei in. Eens de schuren beneden in de vallei voorbij, klimmen we een tijdje steil naar hogere sferen. Aan een klein meertje op 2070 meter zetten we moe maar voldaan de tent in het zoveelste sublieme bivakdecor van deze HRP.

Dag 33: 10 juli: Comamala-meertje – Torrent Roia de Mollas

Nachtelijk everzwijnbezoek en het bijhorende een tijdje wakker liggen verhinderen ons niet om vlotjes naar de eerste van de drie cols van de dag te klimmen. De afdaling van Coll de Cornella vergt even behoorlijk wat concentratie. Gelukkig is het weer vandaag opnieuw heel goed, anders zou dit wel eens een heikele passage geweest kunnen zijn. Het uitzicht van de dag krijgen we vanop Col de Calberante, de derde col van de dag, met onder ons prachtige meren en in de verte de Pic de Certascan. Cairns gidsen ons vooral over door gletsjer afgesleten rotsen naar de Refugi Enric Pujol. De onbemande blikken doos blijkt binnenin bijzonder netjes en zelfs over een noodtelefoon te beschikken. Minder dan een uur later ontmoeten we voor het eerst vandaag een andere mens. Hij is meteen ook de eerste wandelaar die een poging waagt om de hele HRP te lopen, weliswaar in omgekeerde richting, die we tegenkomen. Nog wat later is ook onze tweede ontmoeting van de dag een bijzondere: we babbelen meer dan een uur met een Belg die al 14 jaar de wereld rondreist en nu een stukje HRP probeert. ’t Is nog vroeg in de namiddag als we toevallig een mooi bivakplekje tegenkomen en beslissen er te blijven.

Dag 34: 11 juli: Torrent Roia de Mollas – Bordes de Graus

Steven heeft vannacht heel onrustig geslapen met een steeds meer rommelende buik. Om half zeven ’s morgens kennen we de oorzaak: een maag-darminfectie, ongetwijfeld veroorzaakt door het slechte water in de vallei. We hadden het nochtans gezuiverd zoals anders en ons kookwater enkele minuten laten doorkoken, maar dat blijkt hier onvoldoende. Geluk bij een ongeluk: Hanne lijkt er weinig last van te ondervinden. Het is al snel duidelijk dat de geplande dagetappe er niet inzit. Steven krijgt geen hap binnen en voelt zich erg zwak. In de meeste gevallen zou er niets ander opzitten dan minstens een dag op dezelfde plek te blijven. Maar ook op dat vlak hebben we geluk: op ongeveer drie uur stappen, slechts een uur van onze route is een kleine camping met een paar kilometer zuidelijker een dorpje waar we aan wat eten kunnen geraken. Voor Hanne zijn de uren naar de camping er een paar met de handrem op, voor Steven zijn het de zwaarste uren van de HRP tot nu toe. De camping blijkt gelukkig exact wat we nodig hebben: rustig, netjes en met vriendelijke uitbaters. Na de middag slaagt Steven er voor het eerst vandaag in om voorzichtig wat te eten. De rest van de dag is voor hem rust, rust en rust. Hanne doet daarentegen nog een tripje naar Tavascan om wat extra eten in te slaan. Ze heeft geluk: zowel op de heen- als de terugweg slaagt ze erin een lift te versieren. Het wordt nog best een fijne rustige avond. Het is nu afwachten hoe Stevens lichaam recupereert…

Dag 35: 12 juli: Verplichte rust in Graus Part 1

Stevens koorts is weg en hij kruipt niet meer rond de tent als een overbejaarde hond: we zijn op goede weg! Het verwachte slechte weer krijgt bovendien pas laat in de namiddag de Spaanse zon klein. Al bij al is onze verplichte rustdag zo slecht nog niet. We luieren, lezen, bestuderen de kaart en hebben het uiteraard over de paar andere campinggasten. In de loop van de dag blijkt echter ook dat de bacterie die Stevens lichaam kort maar krachtig heeft belaagd, zijn laatste reserves behoorlijk heeft uitgeput. Er is maar één goede beslissing: morgen nog een rustdag.

Dag 36: 13 juli: Verplichte rust in Graus Part 2

“This tent is designed and manufactured as a reliable shelter for serious wilderness travel… This tent is meant to withstand extreme weather conditions…” Het is een stuk uit de waarschuwingstekst die in onze Hilleberg staat. Die tekst heeft echter meer een geruststellende dan een waarschuwende functie als het zoveelste hevige Pyreneeënonweer je tent aan flarden probeert te scheuren. We zijn de tel kwijtgeraakt en kunnen dus niet exact vertellen hoeveel onweders we vannacht over ons heen hebben gekregen. Feit is dat de meer dan een uur durende slotshow die rond 03.00 uur begon, bepaald indrukwekkend was. Vandaag is het de hele dag druilerig gebleven, maar onweer is er gelukkig (voorlopig) niet meer van gekomen. Intussen belooft het weerbericht vanaf morgen een week ver zon en gaat ook het licht in Stevens lichaam weer aan. — En dan heeft een mens al eens tijd om na te denken. Toeval : Stevens vergiftiging. Gevolg: twee en een halve dag camping. Feit: we zitten op een veilige manier een slechtweerperiode uit die mogelijk tot grote gevaren en problemen had kunnen leiden. Het is niet de eerste keer in ons bergleven dat op het eerste zicht “pech” en “vervelend toeval”, weliswaar gecombineerd met beslissingen op gezond verstand, ons behoeden voor situaties die tot veel grotere problemen hadden kunnen leiden. Is er iets of iemand die ons hierboven beschermt voor groot onheil? — We besluiten ’s middags te eten in het restaurantje van de camping: lekker én zoals dat tussen Spanjaarden hoort: luidruchtig! We krijgen er een staaltje openheid en hartelijkheid gratis bij: wanneer de kok in het restaurant verschijnt, wordt er spontaan en erg gemeend voor haar geapplaudiseerd. Wanneer gebeurde dat nog eens in België? Steven voelt zich intussen behoorlijk gerecupereerd en als we morgen niet vertrekken begint Hanne waarschijnlijk rondjes te lopen rond de camping, dus morgenvroeg zijn we weer weg! Het moreel is onaangetast, nog 17 stapdagen tot de Middellandse Zee: we gaan ervoor!

Dag 37: 14 juli: Graus – Estany Romedo de Dalt

Gisterenavond, na het schrijven van ons verslagje, babbelden we nog een tijdje met een sympathieke Noord-Amerikaan die probeert de hele HRP in tegengestelde richting te lopen. Sympathiek, ja, maar ook een man van principes. Zo zweert hij bij een tarp in plaats van een tent. Volgens hem kan je met zo’n lapje stof even slecht weer doorstaan als met een veel zwaardere tent. Hij voegde er later wel aan toe dat hij de avond voordien tijdens de zware onweders in een cabane was gaan slapen. Als je een goede beschrijving hebt van je route (foto’s op zijn smartphone) zijn volgens hem kaarten overbodig. Later gaf hij wel toe dat hij regelmatig verloren loopt. Zo kunnen we nog wel even doorgaan…
Het minder goede nieuws van de dag is dat Stevens spijsvertering een stevige terugval kent. We hebben het ’s morgens niet meteen door en beginnen dus gewoon aan de geplande etappe. Terwijl de wolken maar niet willen wijken voor de beloofde zon krijgt Steven tot laat in de namiddag geen hap naar binnen. We stoppen veel en lang en onze vooruitgang is navenant. Het zicht vanop de Coll de Certascan is mooi, maar we hebben andere dingen aan ons hoofd. In de Refugi de Certascan kopen we wat cola die gelukkig wel vlot binnengaat. We zetten de tent aan het mistige Estany de Romedo de Dalt. Stevens maag en darmen lijken eindelijk wat tot rust te komen en beetje bij beetje slaagt hij erin wat te eten. We verzinnen alvast verschillende scenario’s voor de komende dagen, afhankelijk van Stevens toestand. Afwachten…

Dag 38: 15 juli: Estany Romedo de Dalt – Estany de Baborte

De zon schijnt, zowel letterlijk als figuurlijk! De echte zon zorgt in combinatie met het nagenoeg perfect stilstaande meer voor een adembenemend ochtendzicht. Omdat de tent door de weersverandering drijfnat is en de zon haar best doet om ze te drogen, blijven we lang van de prachtige weerspiegelingen in het meer genieten. De figuurlijke zon is er voor Stevens darmen, wiens toestand nu toch echt de goede richting lijkt uit te gaan. Na een opwarmertje naar het Estany Romedo de Baix zoeken we ons zonder echt pad, maar ook zonder problemen, een weg naar het Pla de Boavi door een knappe vallei. Vooral de rivier die er doorheen stroomt steelt de show. Na de middag klimmen we ons in lange zigzags naar de Coll de Sellente, waar we de intussen vertrouwde, maar nog altijd even mooie uitzichten voor dit gebied hebben. We dalen naar het grootste Baborte-meer en vinden er een plekje voor de tent.

Dag 39: 16 juli: Estany de Baborte – Pla de l’Estany

We beginnen vroeg aan wat een lange dag zou kunnen worden. De afdaling naar La Molinesa gaat vlotjes. Op de parking slikken we even: als de inzittenden van alle auto’s die hier staan in de buurt rondlopen, zullen we niet bepaald alleen zijn. Tijdens het klimmen naar de Refugi de Baiau blijkt het echter vals alarm. Blijkbaar wil iedereen hier enkel en alleen naar de Pico d’Estats. Tot onze eigen verbazing zijn we al kort na de middag aan de refugi. We beslissen niet naar de Port de Baiau te klimmen, maar over de iets noordelijkere Coll d’Estanys Forcats Andorra binnen te gaan. Op die manier vermijden we een nutteloze omweg die enkel nuttig is voor mensen die in de bemande Refugi Coma Pedrosa willen slapen. Tijdens het stijgen genieten we van onze laatste zichten op het erg mooie Circo de Baiau. We dalen nog een tweetal uurtjes Andorra in tot de Pla de l’Estany. Terwijl we ons installeren aan de nog lege Refugi del Pla de l’Estany zien we een paar toeristen te paard verschijnen. Het blijkt een Nederlands gezinnetje dat zich op die manier tot aan de hut laat brengen om er te barbecuen. Dat gebeurt met het laatste hout dat rond de hut ligt en heeft als gevolg dat de hele hut wordt uitgerookt. Het is het soort bergtoerisme waar wij toch wat moeite mee hebben. Dat we uiteindelijk een stuk vlees en wat drinken aangeboden krijgen, verzacht ons oordeel enigzins. Omdat we nu eenmaal geen geweldige slaapervaringen hebben in dit soort hutten, zetten we wat lager ons vertrouwde tentje. De Nederlanders vertrekken, de rust keert terug, de bergen worden weer even “van ons”. Steeds sneller drijven grijze wolken voorbij. We hopen dat het voor morgen voorspelde slechte weer wat meevalt…

Dag 40: 17 juli: Pla de l’Estany – Refugi de Sorteny

De verwachting: van enkele buien tot zware sneeuwval, afhankelijk van de bron. De waarneming: steeds grijzere wolken en veel wind, maar momenteel ook niet meer. We vinden het weer goed genoeg om onze normale route te proberen. Gelukkig maar, want na een eenvoudige start op een mooi paadje door het bos en wat steviger klimwerk belanden we op een knappe graag. Normaalgezien zijn er van hier prachtige uitzichten op de Andorraanse bergen. Die uitzichten zijn er tussen de wolken door maar half, maar dat gebrek wordt ruimschoots gecompenseerd door wat anders. Van aan de rechterkant proberen wolken de graat te veroveren, wat in combinatie met de sterke wind van de linkerkant een bijzonder wervelend schouwspel oplevert. Tijdens de lange afdaling zien we in de verte een gems, wat er ons aan doet denken dat we vergaten te vermelden dat we gisteren een hele kudde met kleintje vanop een paar meter afstand ontmoet hebben. Tussen Llorts en El Serrat komen we de laatste lijken tegen van de Ultra Trail Andorra, de geschifte trailrunningwedstrijd die hier dit weekend plaatsvond. Koken doen we terug wat hogerop aan de onbemande, grote en erg ongezellige Refugi de Sorteny. Een plekje voor de tent vinden we zowat 200 meter verderop op een grasveldje tussen heel wat prachtige bergbloemen.

Dag 41: 18 juli: Refugi de Sorteny – Port de Fontargente

Het is nog eens echt koud geweest vannacht. We sliepen net onder 2000 meter en er stond ijs op onze tent. We klimmen vlot naar de eerste col van de dag, de Collada dels Meners. We genieten volop van de vandaag opnieuw zonovergoten landschappen. Tijdens de afdaling naar de Refugi Coms de Jan passeren we heel wat dagjesmensen. Na de hut komt de tweede stevige klim, deze keer naar de Serra de Cabana Sorda. Aan de gelijknamige hut beslissen we vandaag nog door te lopen naar Frankrijk. Na de derde klim van de dag steken we de grens over via de Port de Fontargente. We werpen een laatste blik in Andorra, het Pyreneeënlandje dat bij ons gemengde gevoelens oproept. Wie goede gemarkeerde paden in de bergen zoekt met heel wat wandelmogelijkheden waarbij je ’s avonds terug in het hotel bent, kan hier een leuke vakantie beleven.Voor langeafstandstrekkers vinden we de vele goed onderhouden onbemande hutten een leuk pluspunt. Je moet er in Andorra echter bijna voortdurend één of meerdere van de vele lelijke skigebieden bijnemen. Ook de volgepropte valleien vinden we niet bepaald een streling voor het oog. Maar goed, Andorra van bovenaf gezien: dat is tocht al een hele verbetering ten opzicht van onze doortocht in mei waarbij we alleen “lelijk” Andorra te zien kregen.
Na een tiental minuutjes dalen in Frankrijk vinden we een onverwacht goed en enigzins tegen de steeds sterker wordende wind beschut bivakplekje.

Dag 42: Port de Fontargente – Merens-Les-Vals

Tot 05.30 uur zorgden hevige rukwinden ervoor dat we niet al te vast sliepen. Toen veranderde het gehuil van de wind plots in onheilspellende stilte. Wie de Pyreneeën een beetje kent, weet wat dat betekent: tien minuten later schoten de eerste bliksemflitsen al door de lucht. Een mens geraakt wel wat onweer gewoon op de HRP… Situatie bij het aflopen van de wekker: 5°C, regen, mist en opnieuw wind. We maken onze rugzakken in de tent en zoeken ons een kletsnatte weg naar de Refuge de Rulhe. Hier verlaten we zoals gepland even de HRP om onze laatste dozen op te pikken op de camping van Merens-Les-Vals. Nu op de GR 10 begint het weer enigzins te verbeteren eens we over de Col des Calmettes zijn. Eén voor één halen we met ons nochtans rustige tempo de groepjes in die de GR 10 lopen. Het is best grappig om te zien hoe een groepje mannen zich de tanden stukbijt op Hannes constante klimtempo op de Pyramide de Lherbis. Een paar regenbuien en een vlotte afdaling later worden we hartelijk onthaald op de camping door de dame die onze dozen heeft bijgehouden. De warme douche doet deugd…

Dag 43: Rust Merens-Les-Vals Part 1

Merens heeft een goede, vrij rustige camping en een treinstation. Daarmee is zowat alles gezegd, dus willen we onze dag graag in Ax-Les-Thermes doorbrengen. De dame van de camping kan ons niet aan de treinuren helpen, maar biedt ons met wat hulp van haar echtgenoot wel een lift naar Ax aan: geweldig! We gaan uitgebreid op restaurant, lezen de krant, sturen onze piolets en wat kaarten op en belanden uiteindelijk in de Bains du Couloubret (de thermen). Het is een prachtige dag en we genieten rustig maar intens. Een pak frieten en wat inkopen later treinen we terug naar Merens.

Dag 44: Rust in Merens-Les-Vals Part 2

Zwaarste werk van de dag: onze was in de wasmachine stoppen, een uurtje later in de droogkast en nog wat later terugbrengen naar de tent. Het grootste deel van de rest van de dag brengen we weer door in Ax, waar we eten, de krant van A tot Z lezen en nog meer eten. De weersvoorspelling voor de komende dagen wil maar niet verbeteren, maar wij zijn in elk geval klaar voor de finale van onze HRP.

Foto’s van dit deel HRP