HRP: Deel 5: Merens-les-Vals – Banyuls-sur-Mer

Dit is het vijfde deel van het vijfdelige verslag van de Haute Randonnée Pyrénéenne (kortweg HRP) die wij liepen van 07 juni 2011 tot 31 juli 2011.

Dag 45: 22 juli: Merens-Les-Vals – Estany de Lanoset

We volgen vandaag de GR 10 tot de Refuge des Bésines waar we opnieuw onze normale HRP-route oppikken. Kou en mist zijn helaas alweer de sleutelwoorden om het weer te beschrijven. In de loop van de namiddag krijgen we tussen de mistflarden door af en toe een glimpje te zien van het prachtige decor waarin we rondlopen, maar daar blijft het jammergenoeg bij. We houden de moed erin en hebben het onder andere over onderwerpen als de Belgische politiek en het onderwijs. Wat mist als niet doet met een mens… We zoeken en vinden uiteindelijk een behoorlijk goed tegen de elementen beschut slaapplekje in de buurt van het Estany de Lanoset. De kans dat we morgen over de Pic Carlit kunnen: 30% ? Hopen maar…

Dag 46: 23 juli: Estany de Lanoset – Etang Noir

Wanneer de wekker om 06.30 uur voor de eerste keer afloopt, ziet het er naar uit dat het weer één en al mist wordt vandaag. Geen Pic Carlit dus en wel de kortere variant via de GR 10. We slapen nog een uurtje langer. Terwijl we onze rugzakken inpakken, trekt het weer onverwacht en snel helemaal open. Zit onze normale route er dan toch nog in? Het eerste stapuur van de dag traverseren we boven het Etang de Lanoux in een landschap dat lijkt weggelopen uit Peru. We klimmen zachtjesaan naar het Etang des Fourats van waar het over een erg steile, maar technisch makkelijke puinhelling richting Pic Carlit gaat. de uitzichten vanop de top zijn even divers als schitterend. Het wordt ons van hier ook duidelijk dat we in een kleine goed-weer-zone zitten binnen een immense wolkenzee. Naast een magnifiek uitkijkpunt is de Carlit ook de hoogste top van de Oostelijke Pyreneeën en is slechts 3,5 uur vanop een parking aan zijn oostzijde beklimbaar. Gevolg: op een mooie zomerdag proberen honderden mensen boven te raken. Het plateau tussen de parking (aan Lac des Bouillouses) en de Carlit is van ver een prachtig en voor de Pyreneeën uniek landschap. Wie de Carlit niet wil beklimmen, komt hier met de kinderen wandelen. De gevolgen van dit ongecontroleerd massatoerisme zijn niet mals. Het plateau wordt doorsneden  door ontelbare paadjes en de hoofdpaden zijn breed uitgeërodeerd, op sommige plaatsen tot 4 meter! Het valt ons moeilijk om hiervan het moois nog te zien… Het vage plan om misschien hier te bivakkeren bergen we maar op als we merken dat een stuk of 50 avonturiers, 2 seconds-tentje in de hand, hetzelfde van plan zijn. Voorbij het Lac des Bouillouses hervinden we onze rust. De tent zetten we in de buurt van Etang Noir waar alleen everzwijnen af en toe de stilte doorbreken.

Dag 47: 24 juli: Etang Noir – Vallée d’Eyne

De idyllische meertjes tijdens het eerste kwartier van onze tocht van de dag zijn de omweg die Joosten hier maakt van de GR 10 zeker waard! De uren die erop volgen zijn enkel goed om in Eyne te geraken. Bijzondere uitzichten zijn er niet en het lijkt soms alsof we in een ander massief zijn beland. We maken er het beste van en verliezen er ons goed humeur niet bij. We hebben geen zin in het stuk asfalt tussen de Col de la Perche en Eyne en verzinnen dan maar zelf een nauwelijks langere variant door het bos. We klimmen nog een tweetal uur door in de Vallée d’Eyne die door zijn status van natuurreservaat heel wat dagjesmensen lokt. Geen toestanden zoals gisteren rond de Carlit, gelukkig maar.

Dag 48: 25 juli: Vallée d’Eyne – Pla de Coma Armada

Regen. We scheiden de natte buitentent en de nog droge binnentent van elkaar. Als het vanavond nog steeds regent is het fijn dat we niet moeten wachten op het drogen van de binnentent. Net voor de Col d’Eyne verandert het weer snel en niet bepaald in positieve zin. Muts, handschoenen, regenbroeken en -jassen: alles gaat aan. Op de col zelf overleggen we toch maar even of we wel verder kunnen op deze manier. De graat lijkt echter breed genoeg om niet direct bang te moeten zijn erafgeblazen te worden door de erg krachtige wind. De werkelijke temperatuur is net positief, de gevoelstemperatuur is dat niet. Daar zijn we qua kledij wel op voorzien. GPS, hoogtemeter, kompas, routebeschrijving én stafkaart zullen ons in de dichte mist wel op koers houden. Conclusie: we gaan ervoor. Eens voorbij de Coll de Nou Fonts trekken de wolken af en toe een paar honderd meter hoger en ontvouwen zich zowel aan de Franse als aan Spaanse kant magnifieke uitzichten. Tussen de buien en wolken door zien we ook verschillende kuddes gemzen die zich weinig van ons lijken aan te trekken. Na een stukje door het mooie Circo de Freser komen we terecht in het skigebied van Vall Ter, één van de lelijkste die we ooit zagen. Gelukkig is er al snel het uitgestrekte Pla de Coma Armada dat opnieuw voor een ander en prachtig uitzicht zorgt. Tijdens een hevige regenbui die meer dan anderhalf uur zou duren zetten we de tent op dit plateau. Het regende vaak en het was koud, maar toch was dit een schitterende dag!

Dag 49: 26 juli: Pla de Coma Armada – Cabane Arago

De Pla de Coma Armada met de ochtendzon erop: het is een prachtige plek om wakker te worden. Doe daarbij nog een paar grote kuddes gemzen en het sprookjesdecor is af. Helaas schijnt die ochtendzon maar door een kleine opening tussen de wolken. We krijgen van de weergoden tot de middag om regenloos te genieten van onze HRP die vandaag lang hoog blijft. Na de middag is het feestje uit: eerst zijn het maar buien, maar later valt het water non-stop met bakken uit de lucht. Veel bergen krijgen we dan ook niet te zien. We zijn opnieuw veroordeeld tot een hele avond in de tent die we zetten aan de op instorten staande Cabane d’Arago. We staan op slechts 2 uur van de top van de Canigou die we nog niet te zien kregen. Wordt het laatste grote obstakel van deze HRP het eerste waarvoor we forfait moeten geven? Beste weergoden, het is welletjes geweest.

Dag 50: 27 juli: Cabane Arago – Mine de Batère

Wanneer we ’s ochtends wakker worden heeft het al een paar uur niet meer geregend. Een paar grote gaten in de bewolking zorgen ervoor dat we niet twijfelen: we proberen de normale route. Net aan het begin van de als moeilijk te boek staande sleutelpassage begint het toch weer zachtjes te regenen. We beslissen door te gaan, maar letten er extra op dat we ons niet in de val klimmen, met andere woorden over een stuk gaan waar we bij hevige regen niet meer veilig terug afraken. Uiteindelijk valt de Brèche de Durier best wel mee. Alle voet- en handsteunen zijn zo breed en plat dat je er zelfs bij nat weer met de nodige voorzichtigheid overkan. We halen de top van de Canigou, waarmee we kunnen zeggen dat we alle grote moelijkheden van de HRP hebben overwonnen. Dat hebben we niet helemaal alleen aan onszelf te danken: ondanks meermaals niet al te schitterend weer hadden we op de cruciale momenten steeds geluk. tot onze verbazing staan we alleen op de top, maar er is door de mist dan ook niets te zien… Tijdens de afdaling beleven we onverwacht een kippevelmoment: door een groot gat in de bewolking ten oosten van ons zien we voor het eerst de Middellandse Zee. We krijgen een kwartier de tijd om te genieten waarna het wolkendek zich weer sluit. Net zoals de vorige dagen verzuipt ook de rest van deze dag. Tussen de wolken en buien door zien we maar fragmentjes van de ongetwijfeld schitterende uitzichten op dit stuk van de route. We zijn al blij dat we ’s avonds net voorbij de Mine de Batère nog eens buiten de tent kunnen koken. In het oosten schijnt de zon. Daar moeten we naartoe!

Dag 51: 28 juli: Mine de Batère – Ruïne de Paracolls

We dalen deze voormiddag naar Arles-sur-Tech dat slechts 285 meter hoog ligt. Voor het eerst sinds we-weten-niet-meer-wanneer heeft de zon de bovenhand. Het lijkt alsof elke vijf minuten dalen ons een graad in temperatuur meer opleveren. In het dorpje zelf is het een zwoele 25°C. We kopen wat extra eten en fruit in de Spar en genieten van een lange middagpauze. Vol energie staan we in geen tijd op de Col de Paracolls. We passeren een prachtig bivakplekje aan een ruïne waar we ook uitzicht hebben op het grote obstakel van morgen: de Roc de Frausa. Iets verder beslissen we dat deze plek té mooi is om er niet te blijven en we keren terug. We genieten met volle teugen van onze eerste droge en warme namiddag sinds lang. We halen de rugzakken helemaal leeg om ook al onze spullen eens droog te krijgen, waardoor onze kampplek een tijdje in een stort veranderd lijkt. Het weer blijft de hele avond aangenaam en we genieten voluit.

Dag 52: 29 juli: Ruïne de Paracolls – Col de Figuer

Na wat afwisselend op en af gaat het vanaf de Moulli Serradou behoorlijk stevig omhoog richting grenskam. Steil klimmen op goede paadjes: het ligt ons. Sneller dan verwacht bereiken we de Roc de Frausa Occidental. Het Canigou-massief hangt nog altijd in de wolken, maar de uitzichten in de andere windrichtingen maken veel goed. Na een tripje naar de Roc de Frausa Oriental dalen we een tijdje in Spanje langs verschillende leuke plekjes. Via de Coll de Lly steken we weer de grens over. Na het rustige Las Illas doen we nog een stukje van de saaie etappe van morgen. Lange asfaltlussen langs chique huizen brengen ons naar de Col de Figuer. Niet veel later vinden we een goed verborgen bivakplekje. Onze lichamen maken ons stilaan duidelijk dat het bijna genoeg is geweest. Nog twee dagen…

Dag 53: 30 juli: Col de Figuer – Refuge de Tagnarède

Vandaag staat in ons boek aangekonigd als een saaie dag. Gelukkig is het mooi weer waardoor we de eerste kilometers dirtroad wat beter verteren. Een stuk voorbij naturistenzone/boerderij Mas Nou ontmoeten we een ietwat vreemd koppel, een Duitse en een man van niet-gedefinieerde nationaliteit. Er ontstaat een hartelijk gesprek waarbij we heel wat informatie uitwisselen. Zo komen we te weten dat er misschien een alternatief bestaat voor de vele asfaltkilometers van vandaag. Na een al even hartelijk afscheid zweten we ons een weg naar het met voorsprong lelijkste gat van de HRP. Le Perthus. Het blijkt het soort taxfree, marginaal shoppingparadijs waar je makkelijker aan een fles whisky raakt dan aan een appel. We vluchten de plek uit en komen tot de leuke verrassing dat de GR 10 is omgeleid, wat ons alvast een lang saai stuk bespaart. Zowat anderhalf uur verder vinden we ook het leuke pad naar de Col Forcat waarover de Duitse het vanmorgen had. Op de col is het even zoeken, maar we vinden uiteindelijk het paadje dat ons over de grenskam naar de Roc des 3 Termes brengt. Deze route is veel meer “spirit HRP” dan de GR 10-versie. Een stukje klimmen verder staan we op de lelijke Pic de Neulos (met antenne) die wel prachtige uitzichten op de streek biedt. Aan de Source de Tagnarède denken we even dé plek voor ons laatste kamp gevonden te hebben. We zijn al zo goed als geïnstalleerd als een man met grote zakken ons komt melden dat hij vanavond met een twintigtal anderen een groot feest zal houden. Als we niet opkrassen zullen we vannacht niet slapen, voegt hij er fijntjes aan toe. Even behoorlijk uit ons humeur pakken we maar weer in, hier kunnen we toch niet tegenop. Aan de Refuge de Tagnarède worden we niet vrolijker: het ziet ernaar uit dat we de keuze hebben tussen slapen in de hut en slapen op een zeer wind-onbeschutte plek in de tent. Veel zoekwerk later vinden we een stukje verder dan toch nog de nodige beschutting. We laten de emoties wat bezinken en genieten met wat vertraging van onze laatste HRP-avond.

Dag 54: Refuge de Tagnarède – Banyuls-Sur-Mer

Een stormachtige wind begeleidt ons tijdens onze laatste uren over de grenskam. De uitzichten zijn super. De combinatie van een nog vrij hoge ruwe bergkam en de steeds dichterbije zee zorgt voor een geweldig einde-HRP-gevoel. Een lokale inwoner die een rondje trailrunning doet. Hij feliciteert ons hartelijk als hij verneemt dat we helemaal uit Hendaye komen. Hij geeft ons de tip om op de Pic de Sailfort even van de route af te wijken. Net als gisteren blijkt het een gouden tip. Het uitzicht op de hele Côte Vermeille is subliem. De zee ligt nu werkelijk aan onze voeten. De route verveelt ook tijdens de laatste uren nooit en sneller dan verwacht lopen we door de straten van Banyuls. En dan, ook onverwacht snel, staan we plots aan het strand. Zelfs lange tochten hebben een einde… We genieten voluit van het moment en de hevige emoties die door ons heengaan.

Foto’s van dit deel HRP

Blokkenterrein op weg naar Pic Carlit

We zijn er helaas niet alleen…

Op de Pic Carlit

Wat een weertje bij de Col d’Eyne!

Veranderend landschap

Toch verliezen we de goede moed niet!

Pla de Coma Armada bij het ochtendgloren

Wolkenspel bij Les Esquerdes de Rotja

Brèche Durier

Alleen(!) op de Pic du Canigou

Voor het eerst zicht op de Middellandse Zee

Oeps… rugzak ontploft! 😀

Kurkeiken

De vermoeidheid begint toe te slaan…

Banyuls: de eindmeet komt dichterbij

Op de Pic de Sailfort met de Côte Vermeille op de achtergrond

Ook zij verdienen wat rust

Banyuls-Sur-Mer: we made it!