HRP: Deel 3: Gavarnie – Salardú

Posted on by

Dit is het derde deel van het vijfdelige verslag van de Haute Randonnée Pyrénéenne (kortweg HRP) die wij liepen van 07 juni 2011 tot 31 juli 2011.

 

Dag 19 : 26 juni: Gavarnie – Héas

Deel 3 van onze HRP begint met de klim naar Hourquette d’Alans. Wat betreft het gewicht van onze rugzak is vandaag waarschijnlijk de zwaarste dag van heel de HRP. Tot onze verbazing halen we toch een meer dan behoorlijk tempo. Tussen het afzien door genieten we van de uitzichten op de Vignemale en de toppen rond het Cirque de Gavarnie. Eens op de ‘hourquette’ ontvouwt zich weer een ander mooi uitzicht, deze keer op het Cirque d’Estaubé. We nemen heel wat pauzes en genieten van het terug met ons tweetjes zijn. De laatste kilometers van deze mooie en niet al te moeilijke etappe gaan over asfalt, niet meteen onze meest favoriete oefening. We mogen onze tent zetten op de weide naast Auberge Le Refuge, waar beetje bij beetje de rust terugkeert na het vertrek van de vele dagtoeristen. We genieten van een rustig en (net iets té) warm avondje.

Dag 20: 27 juni: Héas – Refuge de Barroude

De dag begint met de behoorlijk lange klim naar de Hourquette de Héas. We doen het kalmaan en genieten van de mooie kronkelende vallei en onze laatste uitzichten op de Vignemale, de Taillon en de Brèche de Roland. Aan de andere kant van de hourquette ontdekken we brede groene dalen met daarbovenop, zoals typisch blijkt voor de streek, nagenoeg loodrechte rotswanden. Een prachtvoorbeeld daarvan ontdekken we na de Houquette de Chermentas waar de adembenemende Barroudemuur de vallei kroont. De Barroude-meertjes en de grote sneeuwvlekken die er nog liggen maken het droomdecor om onze tent in te zetten compleet.

Dag 21: 28 juni: Refuge de Barroude – Urdiceto

Vandaag staan onder andere vier kilometer asfalt en dubbel zoveel dirtroad op het programma: niet meteen om vrolijk van te worden. Wel vrolijk worden we van de ochtendzon die van de Barroude-meertjes en – muur een nog prachtigere plek maakt. Nog een fijne verrassing krijgen we na de Port de Barroude: het Circo de Barroso en de vallei die er toegang tot biedt, zorgen alweer voor adembenemende zichten. Na de middag begint het hardere werk. De asfaltkilometers bergaf verteren we nog vlotjes, maar de klim richting de Paso de los Caballos is alles waar we bang van waren: lang, saai en vreselijk heet. Na deze doorzettingsproef zetten we de tent rond 2000 meter, een eind verder dan de elektriciteitscentrale Urdiceto. Het verwachte onweer lijkt er niet te komen en we genieten van een mooie avond met zicht op de Monte Perdido in de verte.

Dag 22: 29 juni: Urdiceto – Cabana Añescruzes

Het verwachte onweer is met wat vertraging gekomen: het onweerde vannacht bijzonder hevig. Tegen alle verwachtingen in schijnt deze morgen weer de zon. Op een klein uurtje klimmen we vlotjes naar de Paso de los Cabollos waar zich een volgende mooie vallei voor ons opent. De gevolgen van het onweer van vannacht zijn nog overal zichtbaar: resten hagel, afgerukte takken en bladeren, bloemen die wel verscheurd lijken en paadjes die nog half onder water staan… In de verte zien we de westflank van de Posets, terwijl boven ons een front zich van de Pyreneeën meester maakt. Het eerste deel van de afdaling is leuk, maar daarna belanden we alweer voor een paar kilometer op onverharde weg. We laten het niet aan ons hart komen, zoeven de paar huizen/schuren van Viados voorbij en beginnen alvast aan de klim naar de Port d’Aygues Tortes. Ongeveer op de plek waar de GR 11 en de HRP splitsen, vinden we wat beschutting achter een vrij recente herdershut, een plek met een schitterend uitzicht.

Dag 23: 30 juni: Cabana Añescruzes – Lac des Isclots

Gedaan met dirtroad, terug naar hoogalpien terrein: dat is nog eens een vooruitzicht! De zon begeleidt ons alweer op onze klim naar de Port d’Aygues Tortes. Het laatste uur van de klim is een behoorlijke test. We zoeken en vinden ons een weg door steil puin en sneeuw. Het uitzicht op de col mag er zijn: de pieken van de grenskam vormen een schitterend decor. Het eerste, zeer steil deel van de afdaling in Frankrijk is deel 2 van de test. Alweer veel puin en sneeuw later eten we onze middagkoekjes op op de vloer van de Aygues Tortes-vallei. We beslissen niet naar de Refuge de la Soula te lopen, maar boven de bemande hut door te traverseren. We flirten met de bovenkant van het wolkendek dat in de vallei hangt, wat mysterieuze beelden oplevert. Net op het moment dat de mist ons helemaal opslokt, staat Hanne plots op een spoorlijn. In het daaropvolgende half uur ontdekken we nog meer sporen van het mijnbouwverleden van de streek. We klimmen ons nog een weg naar het Lac des Isclots en komen zo terug hoog en warm in het zonnetje terecht. We maken er gebruik van om ons in een droomdecor (en poedelnaakt) in het meer te wassen. Een perfect einde van een perfecte dag. Je gelukkig voelen is soms zo eenvoudig…

Dag 24: 01 juli: Lac des Isclots – Refuge du Portillon

Eindelijk vakantie! Om dat te vieren (en vooral omdat we vandaag niet ver moeten), komen we wat traag op gang in ons paradijsje. Eens we vertrokken zijn, wordt het al gauw menens: na het Lac du Milieu moeten we over steil puin en veel sneeuw naar de Col des Gourgs Blancs. Technisch moeilijk wordt het echter niet en we nemen uitgebreid de tijd om van al het wonderbaarlijks rondom ons te genieten. We dalen de steile oostkant van de col zonder stijgijzers en zonder problemen af. Wie niet weet hoe met een pickel te remmen in de sneeuw, heeft hier niets te zoeken! Eten doen we wat puin en sneeuw verder op de Col du Pluviomètre. De uitzichten op de Pic de Gourgs Blancs, het Lac Glacée (dat effectief nog grotendeels bevroren is) en de vallei zijn adembenemend. Het stevigere blokkenwerk is voor na de middag. Een volgend klimmetje brengt ons naar een volgend geweldig uitkijkpunt: de Tusse de Montarqué. Het makkelijke pad naar de hut (dat volgens ons boekje bestaat) vinden we niet, maar moeilijk gaat ook. Halverwege de namiddag staan we aan de Refuge du Portillon, waar we onze tent zetten naast de barrage. Geen bivak alleen dit keer, maar het uitzicht mag er zijn!

Dag 25: 02 juli: Refuge du Portillon – Valleta de Escaleta

Opnieuw een dag buiten categorie, dus we beginnen er vroeg aan. Het is vannacht behoorlijk koud geweest met als gevolg dat de sneeuwvelden naar de Col Inferieur de Literole er verijsd bijliggen. De stijgijzers komen al gauw uit de rugzak en dankzij hen halen we de pas makkelijk. Ook aan de andere kant van de pas blijkt er nog veel sneeuw te liggen en zijn de meren bevroren. Het contrast met de achterliggende sneeuwvrije bergen is prachtig. De oversteek naar de Remuñe-vallei is technisch niet bijzonder moeilijk, maar zonder kennis over hoe je veilig met piolet en stijgijzers over sneeuwvelden raakt, best wel gevaarlijk. De afdaling in de Remuñe-vallei is knap, maar niet van de poes: het is opletten bij elke stap. Het is weekend, vakantie, schitterend weer en de vallei is makkelijk bereikbaar: dat levert een pak dagtoerisme op (wat de magie toch enigzins verstoort). Dat betert er bepaald niet op aan het einde van de dag. Rond de Aneto, Spanjes hoogste berg, stikt het van het volk. Leuk is anders. We vinden de Aneto niet eens zo’n mooie berg. Het plan om op de Plan d’Aigullut te bivakkeren, bergen we maar op. We klimmen nog wat door en zetten de tent in de Valleta de Escaleta, weg van de drukte en met als enige gezelschap een paar isards (gemzen) en marmotten.

Dag 26: 03 juli: Valleta de Escaleta – Barranco de Conangles

De weersvoorspelling: mooie dag met op het einde kans op onweer. Het diffuse licht en de wolken die we te zien krijgen bij het openritsen van de tent vertellen een heel ander verhaal. Ten laatste tegen de middag krijgen we onweer, schatten we. We wikken en wegen onze verschillende opties en besluiten toch voor de normale route te gaan. Een half uur later, om kwart voor acht ’s morgens, brengen we onze rugzakken en onszelf in veiligheid voor het losbarstende onweer. Ongeveer drie kwartier zitten we opgeplooid onder een druipend rotsblok. Erg veel regent het uiteindelijk niet en het weer lijkt te verbeteren, dus gaan we door op de normale route. Onweren doet het een hele tijd niet meer, maar de jassen gaan wel nog een paar keer aan en uit voor regenbuitjes voor we de col bereiken. Om daar te raken, klauteren we wat, zoeken we veilige routes over linke sneeuwvelden, zoeken we ons een weg over door gletsjers afgesleten rotsen. Het eerste stuk van de afdaling van de Col de Mulleres (Molière) zou wel eens de sleutelpassage van de hele HRP kunnen zijn. Na een kwartiertje spannend verticaal klauterwerk  zonder foutenmarge steken we voorzichtig een steile sneeuwvlek over. Daarna gaat het vooral door puin, soms behoorlijk steil, naar de Mulleres-meren. Het weer is wat stabieler geworden, de gevaarlijkste passages zijn voorbij, dus nemen we geregeld tijd om te genieten van de knappe uitzichten. Na een lange afdaling krijgen we aan het gesloten Hospital de Vielha (een soort refuge) opnieuw een daverend en lang onweer over ons heen. We schuilen er, onder een infobord, tot het voorbij is en maken van een uurtje zonder regen gebruik om een plek te zoeken in de Vall de Conangles. Voor het eerst op deze HRP koken we in de tent terwijl onweders nummer drie en vier van de dag de tent geselen.

Dag 27: 04 juli: Barranco de Conangles – Estany deth Cap deth Port

Half zeven. Wekker. Regen. We verzetten de wekker naar half acht. ’t Is gestopt met regenen en er verschijnt zowaar blauwe lucht. Misschien zit de originele route er toch nog in voor vandaag. Tijdens het klimmen naar de Port de Rius boort een steeds dikker en grijzer wolkendek die hoop de grond in. Aan het Estany de Rius beslissen we nog even tot het eerste meer, Estany Tort de Rius, te lopen waarlangs Joosten de route beschrijft. Het levert niet bepaald een fraai zicht op. Door kunstmatige waterafvoer met pijpleidingen staat het meer erg laag. We keren terug naar de kruising met de GR 11 en dalen verder, in regenbuien, af. We voelen allebei dat we een wat mindere dag hebben. Het slechte weer doet daar geen goed aan. We beslissen onze moeë lichamen en geesten een extraatje te gunnen en drogen in de Refugi de la Restanca bij een blikje frisdrank. Eens het te druk wordt in de refuge, zoeken we, nagestaard door heel wat verbaasde blikken, opnieuw de rust hoger in de bergen op. We voelen ons door de korte stop wonderwel herladen en het deert ons niet dat we binnen in de tent tijdens regenbui zoveel moeten koken. Het bivakkeren bezorgt ons op deze HRP enorm veel mooie momenten, of het nu regent of niet. We verlangen naar de rust en de overvloed aan eten van Salardú, maar evenzeer naar het resterende deel van deze tocht die sowieso te snel gedaan zal zijn.

Dag 28: 05 juli: Estany deth Cap deth Port – Salardú

De wolken zijn vannacht helemaal verdwenen met als gevolg dat het laatste regenwater vastgevroren is aan de tent. Tijdens de klim naar onze eerste col van de dag, Col de Crestada, genieten we van een prachtige zonsopkomst. We brengen een blitsbezoek aan het nationaal park van Aigües Tortes waar we een paar gemzen verrassen met onze vroege doortocht. Tot de tweede col van de dag, Port de Caldes, waar we het park alweer verlaten lopen we alleen. Vanaf nu is het duidelijk dat we heel wat anderen zullen moeten dulden op onze route. We storen er ons niet aan en staan na een mooie afdaling door bos sneller dan verwacht aan de Bahn de Tredos. Op de in mei nog lege parking staan nu meer dan honderd auto’s. We dalen vooral over asfalt verder tot Salardú waar we midden in de siësta enigzins uitgehongerd aankomen. Een ijsje vult de eerste gaten. We informeren even naar de prijzen van een nachtje “binnen” slapen, maar die blijken al te gek hoog. Naar de camping in Artiés dan maar. Eerst nog snel even de dozen met eten oppikken in de jeugdherberg. Wanneer we de receptioniste uitleggen wat we komen doen, bekijkt ze ons alsof we van een andere planeet komen. Een half uur lang wordt naar onze dozen gezocht, tevergeefs… We besluiten morgen terug te komen wanneer de dame die onze dozen heeft weggezet dienst heeft. We laten het voorlopige gemis van onze dozen niet aan ons hart komen en genieten voluit van een warme douche en een gezellig etentje in “de gekke kip”. We eten zoveel dat we nog een avondwandeling en wat fietsen in de “speeltuin voor volwassenen” (dat bestaat daar dus echt hé!) nodig hebben om ons menu wat te laten zakken.

Dag 29: 06 juli: Rust in Artiés Part 1

– In Salardú geraken we aan onze dozen, met een pak hartelijkheid en kussen bovenop. Yes!
– In Vielha stuurt een besnorde maar vriendelijke juffrouw onze stijgijzers en wat andere spullen naar huis: 2, 85 kilo lichter. Yes!
– We openen onze mailboxen in een cybercafé. Het resultaat zijn twee telefoontjes. Eén naar België, één naar Turkije. Minstens één directeur heel content. Toch maar yes!
– Onze was geraakt gedaan. Yes!
– We laten ons nog eens verleiden tot een avondje Pollo Loco. Mjammie!

Dag 30: 07 juli: Rust in Artiés Part 2

Nog een rustig dagje, na het overvolle van gisteren. Als voornaamste ingrediënten: eten kopen, eten opeten, internetten, gps-punten invoeren, douchen en niets belangrijks doen. Meer moet dat niet zijn!

Foto’s van dit deel HRP

2 gedachten over “HRP: Deel 3: Gavarnie – Salardú”

    • Hoi Kids, kben nog eens aan tgenieten van jullie ongelooflijke HRP-avontuur. Hierin vind ik leesvoer en kijkgenot voor de hele winter. Pa.

      Reageer ↓

Plaats een reactie