Dit is het eerste deel van het vijfdelige verslag van de Haute Randonnée Pyrénéenne (kortweg HRP) die wij liepen van 07 juni 2011 tot 31 juli 2011.
Day 00: 07 juni: Brussel – Hendaye
In Brussel blijkt onze Thalys meer dan een uur vertraging te hebben. Gelukkig mogen we op de volgende Thalys stappen die normaal na de onze ging vertrekken, maar deze trein krijgt onderweg ook wat vertraging. De overstap in Parijs is spannend… De metro nemen we van Gare du Nord naar Gare d’Austerlitz. Vanuit dit laatste station vertrekt onze Lunea-nachttrein richting Irún, waar wij in Les Deux Jumeaux afstappen (Hendaye-Plage). Deze trein blijkt een echte slaaptrein te zijn met 6 bedden in een compartiment. Wat denk- en stapelwerk later kunnen we onze bagage en die van vier medereizigers kwijt in ons compartiment en kunnen we in ons bed kruipen. De oogjes gaan dicht en we hopen om 07.20 uur aan te komen in Hendaye. Het is een nacht met heel wat gehots en gebots, maar we kunnen allebei relatief goed rusten. Er staat ons immers een zwaar programma te wachten…
Day 01: 08 juni: Hendaye – Col Gonmendia
Wanneer onze trein op tijd in het station arriveert, staat Thomas ons reeds op te wachten in het station. Het is een blij weerzien, maar net voor we echt willen vertrekken proberen de regengoden ons humeur even te testen: de regen valt met bakken uit de hemel… We laten het niet aan ons hart komen en gelukkig stopt het na een tiental minuten met gieten en blijft er een motregentje over. Zo lopen we dus om de HRP te starten in het miezerige weer door de straten van Hendaye, steeds verder weg van de Atlantische Oceaan. De wolken blijven een hele tijd hangen, maar uiteindelijk stopt het met regenen en worden we verrast met de eerste mooie zichten op onze tocht. In de namiddag gaan we richting ons hoogste punt voor vandaag: La Rhune. Hier komen we echter opnieuw in de wolken terecht en begint het steviger te regenen. We zoeken ons een weg door het kletsnatte gras tussen de grensstenen naar beneden. Aan grenssteen 32 staat een houten jagershut en we beslissen dan ook om hier, op de Col Gonmendia onze tent op te zetten. Een riviertje vinden we op 50 meten van onze bivakplek. De hut biedt een goede plek om te koken, hier binnen slapen zou wat minder zijn aangezien het dak toch redelijk wat gaten bevat. Zo zit onze eerste, best wel zware dag erop.
Dag 02: 09 juni: Col Gonmendia – Plateau de Amezti
Na een regenloze nacht en een stevig ontbijt vertrekken we richting Col de Lizuniaga (niet ideaal om te bivakkeren!). Over dirtroad lopen we de GR 11 tegemoet. Een klein half uur na een boerderij verorberen we ons middagmaal op een picknick-plek met waterpunt tussen de bomen (mooie bivakplak). Onderweg hebben we nog onverwacht mooie zichten, we zien zelfs nog steeds de Atlantische Oceaan. De zwaarste klim volgt in de namiddag richting Atxuela. We blijven de GR 11 volgen richting Elizondo omdat de route via Arizkun moeilijker te navigeren valt bij slecht weer. Iets meer dan een uur voor Elizondo maken we bivak op het plateau de Amezti op een picknick-plek met waterpunt. Op de dirtroad die hier nog op de stafkaart ingetekend staat is recent een laagje asfalt gegoten. Niet ideaal dus om te bivakkeren, maar het voldoet na een lange (zware) dag. Het weer is de hele dag stilaan aan het verslechteren en het begint te regenen tegen ’s avonds. Maar onder de beschutting van een oude eik laten we het niet aan ons hart komen en genieten we intens van een straciatellamousse als dessert.
Dag 03: 10 juni: Plateau de Amezti – Col Lepeder
Bij het opstaan blijkt het heel mistig te zijn, alles is door deze mist en de regen van de afgelopen nacht nat. Daardoor gaat alles nat in de rugzak, aangenaam is anders maar dit zal ons nog verschillende keren te wachten staan. Op een uurtje dalen we naar Elizondo, een mooi Spaans dorp. We beginnen daar de klim van de dag via de GR 11. Het regent, soms zacht, soms harder en er ligt erg veel modder op de paden. We eten ’s middags in een schuur om toch even beschut te zijn tegen de regen. Na de middag gaat het steeds harder regenen. Er wordt niet geklaagd, de spirit is opperbest. Op de Col Beorzu Argibel wordt de spirit op de proef gesteld: hevige regen, harde wind en het eerste deel HRP zonder pad op een steile en modderige flank. We slagen met brillo in de test en dalen met een gesterkt zelfvertrouwen naar Aldudes (een klein mooi Frans dorpje). We vullen er onze watervoorraad bij en klimmen nog even steil verder naar de Col Lepeder waar we onze tenten zetten tussen enkele gesloten jagershutten (hier is nergens water te vinden). Het weer verbetert en we maken er een gezellige avond van met een mooi uitzicht. We hebben een goede vooruitgang gemaakt en hebben meer vertrouwen voor de volgende dagen. Het leven in en met de bergen voelt ondertussen heel vertrouwd aan.
Dag 04: 11 juni: Col Lepeder – Roncevalles
Het weer vandaag lijkt, gelukkig, beter mee te vallen dan de vorige dagen. We hebben een gestage klim over verschillende mooie colletjes. Vanaf de Col de Méharrosteguy begint er veel asfalt in de route te zitten, dit valt ons wat tegen. Van op de Lindux hebben we een heel mooi zicht, we zijn nu ook voor het eerst boven de 1000 meter geklommen! Het Baskenland is een echte verrassing voor ons: hier is echt behoorlijk veel hoogteverschil, het landschap wisselt constant door de vele cols waar we over klimmen. De afdaling naar de Col de Roncevaux (Puerto de Ibañeta) is ook constant over asfalt. We dalen af richting Roncevalles waar volgens Joosten, de auteur van onze gids, enkele goede kampplekken zijn langs een riviertje. Deze vinden we daar echter niet op de splitsing en we lopen dan maar op het pad waar we uitkomen van Roncevalles zelf weg en zetten er onze tenten in een oude cattlegrid net na een oude steengroeve. Het blijkt hier tegen onze verwachting in toch rustig en aangenaam bivakkeren te zijn. En nog zeer positieve noot: ook de hazelnootpudding als dessert blijkt een lekkernij te zijn!
Dag 05: 12 juni: Roncevalles – Egurgui
In Roncevalles blijkt echt niets te zijn buiten wat voorzieningen voor pelgrims, die naar Santiago de Compostela op weg zijn, zelfs geen winkeltje om iets te kopen. Naar de Col de Lepoeder is het een stevige klim via een bospad. Vanaf de col komen we steeds meer pelgrims tegen, enkelen onder hen wijzen ons erop dat we toch wel in de verkeerde richting lopen. Gelukkig konden we voor de ‘Fontaine de Roland’ de weg naar Compostela verlaten. Het zonnetje is vandaag wel van de partij en dit doet ons ontzettend deugd. Van de Col d’Arnosteguy hebben we een mooi zicht op de Urculu, een speciaal gevormde berg. Na een verdwaalde sok terug op te halen, gaat het verder richting Col d’Orgambidé. Onderweg krijgen we de eerste zichten op het “echte” hooggebergte en we krijgen er alledrie reeds ontzettend veel zin in! Na enkele kilometers asfalt kunnen we ons nog even uitleven op de klim richting Col d’Errozaté: 330 hoogtemeters geklommen in 35 minuten. We zijn best wel trots op onszelf 🙂 Bij grenssteen 224 zetten we onze tenten na een deugddoende wasbeurt in de ruisende rivier.
Dag 06: 13 juni: Egurgui – Col Lapatignégagne
We staan op met behoorlijk veel mist, maar de zon doet heel hard haar best om die te doen verdwijnen. Na een steile klim in de mist door wei, zonder pad, komen we op de correcte col aan. Net als we een bos passeren trekt de mist op, schijnt de zon en fluiten de vogels; het is precies alsof we in een film rondlopen… We passeren het Plateau d’Occabé en dalen af naar de D18 waar we in het zonnetje op de “aire du campingcar” naast een rivier ons middagmaal verorberen. Hier mag je ook kamperen, maar je staat dan wel tussen de mobilhomes. Es is ook een sanitair blok iets verderop, maar dit is niet zo proper. Na de klim naar Bagargui kan Thomas gelukkig boven nog wat eten inslaan, want hij lijdt behoorlijk wat honger met zijn noodgedwongen rantsoen. Een appelsien voor ons maakt het naderende slechte (on)weer wat draaglijker en we lopen tot iets na de Col Lapatignégagne om onze tentjes naast een jagershut te zetten. Het weerbericht voor de komende twee dagen ziet er goed uit en we verheugen er ons al op. We sluiten de dag af zoals hij begonnen is: in de mist.
Dag 07: 14 juni: Col Lapatingnégagne – Cabane d’Ardané
Gisterenavond zijn we nog een tijdje wakker gehouden door koeien die onze tenten dé plek vonden om nog wat aan “laatavondgeklingel” te doen. Uiteindelijk dropen ze af rond een uur of half elf.
Na een uur op kompas, hoogtemeter en GPS door de mist lopen, krijgen we tussen wolkenflarden door zicht op de prachtige kale bergen die op ons wachten. Het wolkenspel rond de grenskam is knap om zien en zal nog tot na de middag duren. Na zowat anderhalf uur snappen we waarom dit de eerste etappe van categorie één is (een moeilijkere dagetappe): er is wat eenvoudig klauterwerk nodig om op de graat naar de Pic d’Orhy te raken. Na de afdaling van de eerste tweeduizender van de HRP lopen we nog wat op en af langs de grenskam met in de verte steeds duidelijker het kalksteenmassief dat ons morgen wacht. Na een schitterende dag met weinig pad besluiten we te slapen in de Cabane d’Ardané die helemaal voor ons is.
Dag 08: 15 juni: Cabane d’Ardané – Source de Marmitou
Na een niet zo fantastische nacht zijn we een uur vroeger uit de veren omdat we vandaag een langere etappe (meer dan acht uur) voor de boeg hebben. Het is reeds bij vertrek helder weer en zo kunnen we optimaal genieten van onze eerste echte dag hooggebergte. De ene col na de andere, vele paarden, koeien en schapen later staan we om 11.30 uur aan het verlaten gebouw van Refugio Belagua. De hut is sinds 2008 verlaten en sindsdien zijn er reeds verschillende vandalen gepasseerd die het gebouw al redelijk wat schade berokkend hebben. We hebben al de hele tijd prachtig open weer met zicht op de Pic d’Orhy als we even achterom kijken en het weer zal zo blijven tot ’s avonds. Aanvankelijk gaat de route nog veel door bos, maar gaandeweg treden we een andere wereld binnen. De vegetatie wordt steeds schaarser en maakt plaats voor bizarre kalkstenen formaties waar uiteindelijk enkel nog wat nukkige naaldbomen op overleven. Opperste concentratie is nodig bij elke stap in dit ongewone terrein. We zien een slang en wat hagedissen, maar verder valt in dit waterloze landschap nauwelijks leven te bespeuren. Een dikke vier uur na de Refugio de Belagua, bereiken we de Source de Marmitou, een schitterende kampplek tussen nog meer machtige kalksteenformaties. Het is ons eerste kamp hoog in de bergen op deze tocht en het voelt o zo goed en vertrouwd. Dit smaakt naar meer…
Dag 09: 16 juni: Source de Marmitou – Lescun
Bij het ontwaken zien we de zon, maar iets onder onze tent hangt het dikke wolkendek te wachten. Het afdalen gebeurt voor het grootste deel in een dichte mist, hierdoor missen we enkele mooie zichten, maar we hebben al veel meer goed weer gehad dan verwacht… Na een afdaling die nog heel wat van onze concentratie vergt, lopen we de laatste kilometers over dirtroad en asfalt uit. En dan komt Lescun in zicht! In de winkel kopen we ons een baguette, wat fruitsap, frisdrank, koekjes en wat vers fruit. Meer moet een mens niet hebben… De rest van de dag vullen we met ons douchen, de was doen (jaja, alles ruikt terug fris!), rusten en iets gaan eten. Steven ziet wat af van een verkoudheid en we hopen dat dit zal beteren door twee nachten in de gite van de camping de slapen.
Dag 10: 17 juni: Rust in Lescun
Missie van de dag: kaarten en thermisch ondergoed opgestuurd krijgen naar België om onze rugzakken wat te verlichten. Ons thermisch ondergoed was misschien toch wat overkill :-). Op de weg naar het postkantoor vragen we in de Bar des Bergers wat er vanavond te eten valt. We komen het echter niet te weten: de kok is er niet. Logisch: in een klein gezellig dorpje als Lescun werkt de kok van de bar ’s voormiddags gewoon in het postkantoor. Om ons boeltje verstuurd te krijgen worden we eerst naar de winkel gestuurd, waar ze vast een passend doosje hebben. 6,5 euro en veel goede wil later is onze rugzak een kilo lichter. Wat een zalig dorpje is dit toch! Stevens longen zijn er iets minder zalig aan toe, we twijfelen zelfs of we morgen wel vertrekken. We beslissen het er uiteindelijk wel op te wagen, op hoop van zegen…
Foto’s van dit deel HRP
Op grote hoogte 
Eindelijk ben ik eens kunnen beginnen aan jullie verslag van de HRP. Leuk om te lezen, direct het vervolg zie en hopelijk minder mist en regen en meer zon:)